Spelers in den vreemde

Lied: “Waarheen leidt de weg…”
U denkt: waarheen leidt de weg? Dit gaat over spelers in den vreemde. Zou kunnen, maar het is niet zo. Laatste dagen galmt er in de media iets anders in mijn hoofd en dat moet me eerst van het hart.
Er is de laatste dagen iets heel bijzonders in voetballand gaande. De kruistochten tussen twee geloven zijn namelijk weer in volle gang. Vroeger vochten moslims tegen christenen, deze week zijn het overtuigde Cruijffianen tegen de heidenen. Mijn leven lang betwijfel ik al de inhoud van Koran, bijbel of de Thora. Echter in dit geval ben ik overtuigd gelovig Cruiffiaan; Johan’s wil is wet. Cruijff is op voetbalgebied de weg, de waarheid en het ware voetbal. Heer Johan, ik ben niet waardig, maar spreek iets makkelijker en ik zal genezen. Wie dat niet gelooft moet overdenken dat hij de filosoof is achter de Barcelona-opleiding en daarbij het feit dat acht Barca-spelers wereldkampioen voetbal werden op 11 juli vorig jaar. Opgeleid volgens het Cruijffianisme.

Het viel me niet mee om iets te schrijven over spelers in den vreemde. Allereerst was ik geschokt omdat ik tussen namen als Roy Beerens die bij het kleine Heerenveen speelt en Percy van Lierop bij Salzburg niet de begin jaren negentig vertrokken gebroeders Roefs kon vinden. Zij speelden toch zeer succesvol betaald voetbal gedurende 15 jaar bij het grote vv De Bocht. Betaald ja, 100 euro contributie per jaar. De Bocht haalde in die tijd grote successen waaronder promotie naar de vierde klasse, onder leiding van Niels Seuntjens, ook een speler-trainer in den vreemde! Waarop de Bocht ‘80 een jaar later ook wel weer kansloos terugkeerde naar de kelder, maar goed. Later begreep ik dat als Bladella een themaavond regelt en de naam Roland Roefs koppelt aan ‘Spelers in den vreemde’, veel mensen een verkeerde indruk zouden krijgen van de inhoud en bang waren voor een Jerry Springer-achtige voorstelling, een dr Phil show. Dat was niet de bedoeling.

Voor mijn titel heb ik gekozen voor VARKENSKOP
(Louis Broers weet wat ik daarmee bedoel. Nee, het gaat niet over hem, maar als voetbalquiz-fenomeen weet hij dit gewoon!)

De vorige keer kampte ik met 3 levensvragen (oa waarom wordt iemand scheidsrechter?), nu heb ik het over 3 dingen die je niet kunt maken. Een soort doodzondes. 1. Je eigen ouders om het leven brengen. 2. Je eigen kinderen iets aandoen. En 3. Overstappen van Barcelona naar Real Madrid. Dan krijg je problemen. Van de derde doodzonde is Luis Figo het beruchtste voorbeeld. Hij kreeg een varkenskop naar zijn hoofd gegooid bij terugkeer in wit shirt in Camp Nou. Het mag niet, maar is wel te begrijpen. Het duurde ook zes minuten voor hij een corner kon nemen. Zo lang hadden de supporters nodig om alles wat ze binnen handbereik hadden naar hem toe te gooien. Waaronder die varkenskop. Wel raar, ik neem meestal een blikje drinken of rol pepermunt naar binnen, een varkenskop past amper in mijn jaszak. Hoe hebben ze dat ding door de beveiliging gekregen? ‘Dat is mijn tussendoortje meneer, 2 crackers met een varkenssnuitje, heel gezond met veel omega vetten….’

De spelers die hier vanavond aan bod komen, zijn geen Figo’s. Integendeel; Beerens, Fiers en Van Lierop zijn gewoon aardige jongens van Bladella die elders het geluk of succes vonden. Het zou ook te gek zijn geweest als Roy Beerens niet naar PSV mocht, dan kun je dus als Bladelnaar geen prof worden. En Joris Fiers probeerde hetzelfde en combineerde studie in Groningen met voetbal. Die is ook heel goed terecht gekomen. Geen profvoetballer geworden, maar met een dijk van een opleiding maakt hij het nu als HBO-docent bijzonder goed. Zeker nu hij van Tilburg naar Bladel verhuisd is en op een steenworp afstand van mij woont, is ie erg goed terecht gekomen. Percy van Lierop tenslotte ging het als jeugdtrainer elders proberen. Uiteindelijk landde het vliegtuig in Oostenrijk. Op het kunstgras tussen de bergen geniet hij bij RedBull Salzburg van het opleiden van kleine voetballers met grote talenten. Tijdens ons bezoek in maart zagen we iemand die zijn roeping gevonden heeft en die uitvoert met volle overgave. Ik ken hem goed, hij heeft een hart van goud, dat weet ik. Anders had ik gedacht dat het van gras was. Of van leder met noppen eronder. Bezeten van het spel in positieve zin.

Even terug naar Figo: voor wat betreft overstappende spelers zoals hem moeten we naar de kern van het hedendaagse profvoetbal. Draait het om clubliefde? Is het contact met de dame in de kantine nog van belang? Komt je pa alleen kijken als je in eigen dorp speelt? Ik denk het niet. In het hedendaagse topvoetbal bepaald geld waar je speelt en hoe goed je club kan worden. Na de factor geld komt een hele tijd niks, en dan nog wat kleine factoren zoals het klimaat, de taal, in wat voor villa komen vrouw en kinderen te wonen en hebben ze buren die ook Nederlands spreken.

Als je van Philips overstapt naar Shell omdat je daar een miljoen meer kunt verdienen, vindt iedereen het logisch. Van AC Milan naar Internazionale, zoals Alexandre Pato misschien wil doen komende zomer, is een heel ander verhaal. In hoeverre is het nog sport? Spel? Bij een spel wil je winnen. Wij tegen zij. Om vervolgens bij ‘zij’ te gaan spelen en daar je best doen om van ‘wij’ te winnen, dat is niks. Dat is niet leuk. Daarom is profvoetbal een bijzondere spelsoort geworden. Je hebt wel clubs, teams die tegen elkaar spelen, maar de individuele poppetjes, de pionnen, die zijn verwisselbaar. Als een soort hoeren verkopen zij hun diensten aan de hoogste bieder. Wat dat betreft was Milanmeubelstuk Maldini meer een kararkterspeler. Raul heeft het lang bij 1 club uitgehouden, tot ze hem (onterecht) afschreven en hij naar HSV ging om nog te kunnen spelen. En natuurlijk Ryan Gigss. Eens Manchester Utd, altijd Manchester Utd. Dan wordt je wel op handen gedragen door je eigen club. Door iedereen nog meer gewaardeerd als de gekochte vedettes op het veld. Die vedettes scoren nu voor jouw club, maar volgend seizoen scoren ze misschien tegen je. Daar heb je geen echte verkering mee, eerder een haatliefde verhouding.

Bladella heeft zijn eigen Ryan Giggs. Amateurvoetballer van het jaar 2010. Ook die persoon ken ik goed. Ik heb Jeroen Schilders tijdens de openingsreceptie van dit jubileumjaar nog ‘de meest belangrijke vrijwilliger’ van Bladella genoemd. Denk daar maar eens over na. In plaats van 20 jaar bij verschillende hoofdklassers een bankrekening te vullen, speelde hij 3 voetballevens in zwarte broek en blauwwitte trui. Daar had Bladella eigenlijk ook wel een filmpje van mogen maken. Thema ‘Hondstrouwe Spelers’. Misschien iets voor een volgend jubileumjaar. Frank Leermakers en Erwin Louwers kun je dan ook laten komen. Ik hou me wederom beschikbaar om de reportage mee te maken. En niet met Steven Spielberg of Jan Verhoeven, maar weer met Ad van Korven en Jan Lauwers. Wij willen geen crew in den vreemde worden, wij kunnen toch niet hoger komen als de toppen van de Oostenrijkse bergen.

Roland Roefs