Bladella, magneet voor het leven

Zwarte broek en blauwwitte trui. Ik was vijf jaar toen ik trots voor het eerst in die kleuren mocht voetballen. Bij de Adelaars. Die had je toen nog bij Bladella, net als de Arenden en Haviken. Het is 31 jaar geleden en ik herinner me nog dat ik teamgenoot Erwin Louwers zag sprinten, supersnel met bal aan de voet en dan die verwoestende linker. Ik was 5, hij 6. En ik droomde ervan dat ik ooit net zo goed als hem zou worden.

Onder bezielende leiding van Adriaan Lemmens en Jan Vlems beleefde ik mijn eerste partijtjes op de velden van de Smagtenbocht. Jan Vlems zit nu, 31 jaar later in het bestuur en schenkt zijn vrije tijd nog steeds aan deze club. Geweldig. Bladella is een magneet. Een magnetisch veld. Dat trekt meer voetballers dan kunstgras, al is dat laatste ook een stap vooruit.

Het eerste jaar E jeugd direct kampioen, 108 goals voor, 2 tegen. Willy Kraaijvanger slechte keeper ;-) zouden we nu smsen, maar dat bestond toen nog niet. Gelukkig, want hij was een goede keeper. In E1 leerde ik Percy van Lierop, Joris Fiers, Kappie (alleen ik mag Frank zo noemen) en Jeroen Schilders kennen. Hoe belangrijk is Bladella in een mensenleven? In 2009 was zondag 7 juni de mooiste dag van het jaar. Op een jaarlijks zwaar bezet 7 tegen 7 toernooi wonnen we 7 jaar na de eerste titel voor de tweede keer een beker van een meter hoog. Cruijf. Kappie scoorde het enige doelpunt in de finale. Met mijn kleinste op de schouders ontving ik de beker onder het oorverdovende ‘Simply the best’ van Tina Turner. Huilde ik? Ja. Een fantastisch moment. Samen met Joris, helaas niet met Percy zoals de 1e keer, hij leeft van voetbal bij Salzburg, maar wel met Kappie en Jeroen wonnen wij het van veel jongere hoofdklasse-spelers. Uitblinker was Henrie Kneefel, 48 notabene. Alle 54 teams achter ons. Natuurlijk dankzij de gestopte penalty in de finale door Peter Bons, door de muur achterin met Jurgen Dirkx en Frank Leermakers, door de individuele klasse van Ruudje Leermakers en Jeroen Schilders, maar bovenal doordat wij een team vormden. Mannen die voor elkaar tot het bot doorgingen. Eendracht maakt macht. En dat, dat hadden al die teamgenoten geleerd bij magneet Bladella. Oké, Dirkx mag dan Reusels zijn, zelfs de ‘vijand’ voelt magnetische kracht van Bladellamensen.

In de D-jeugd van Bladella leerde ik wat verliezen is. Niet de 2-0 tegen Rood Wit, maar het sterven van een 23-jarige trainer. Ernst Hooft, ik keek tegen hem op. Hij was leuk, lief, cool. Ik snapte er niks van toen ze probeerden uit te leggen dat botkanker bij het leven kan horen. Welk vrijwilligerswerk zou hij nu gedaan hebben bij magneet Bladella? Noemt men zijn naam nog wel bij het 100-jarig bestaan? Voor mij was hij een held. Hij kon kiezen tussen amputatie van een been en zekerheid van overleving, of behandelen met risico van uitzaaiing. Het voetbal stroomde door de aderen van zijn been. Hij gokte verkeerd. Bladella moest afscheid nemen van een 23-jarige sportman. Ik vergeet hem nooit meer. Brede kaaklijnen, witte tanden, sportief voorkomen. Als tienjarig manneke zag ik zijn vriendin in diep verdriet naar de uitgang van de kerk kwijnen. Aan dat moment dank ik de hedendaagse complimenten over mijn relativeringsvermogen. Hoe belangrijk is Bladella in een mensenleven?

In de C-jeugd leerde ik Gratje Coolen kennen, fijne mens, gezellige mens. De eerste training barstte ik in tranen uit omdat ie te hard was, daarna waren we dikke vrienden. Positief coachen. Ik studeer er binnenkort op af. Gratje Coolen is al geslaagd. Ik zag hoe vrijwillige leiders streden met deskundige jeugdcoördinatoren als Jac Lammers, ik mocht ze allemaal afzeiken in het clubblad en gezien het aantal reacties, positief of negatief, het werd zeker gelezen. Ik leerde dat schrijven vanuit gevoel effect boekt. Hoe belangrijk is Bladella in een mensenleven?

In de B-jeugd beleefde ik mijn eigen top. Cees van Hintum is nog steeds de beste trainer uit mijn jeugd. Op techniek trainde hij, en tja, dat was mijn kant. Persoonlijk hoogtepunt was de 2-2 vlak voor tijd in de bekerfinale tegen Rood Wit. Met de B1 naar de Brabants Kampioenschappen. Kappie van 25 meter tegen EVV de 1-0. Herinneringen voor altijd. Fysiek ben ik een vlieger. Te licht. Helaas voor mij, want in de A jeugd kreeg ik Harrie Snijders. Een fantastische man, maar zijn trainingen waren onmenselijk zwaar. Ik heb menig teamgenoot kotsend van het veld zien vertrekken. Mentaal sterker worden, ja dat wel. Toch heb ik toen het leven van twee keer per week trainen verruild voor mijn eigen plan. Ik koos voor mijn werk, mijn eigen zaak en koos voor spelen in het vaandelteam van een vijfdeklasser bij mijn familie in Oirschot, zonder trainingsverplichting. Die keuze heeft me voor- en nadelen gebracht. Het nadeel voel ik als ik een zeldzame keer niet zelf hoef te spelen en Bladella wel, dan ga ik natuurlijk kijken. Altijd een dubbel gevoel. Zeker als ik Cees van Hintum tegenkom die dan zegt ‘hier hadde gij bij moete ston, Roefske’. Misschien. Misschien niet. Zware Brandaris werkt niet in het voordeel. Wel een voordeel is dat ik als Bladelse ondernemer de club nu kan steunen met sponsoring. Als oud bestuurslid bij De Bocht weet ik dat een club niet zonder kan. Er is veel steun van het Bladelse bedrijfsleven voor de club, dat is ook te danken aan de uitstraling van de vereniging natuurlijk. Onze bescheiden bijdrage gaat via de superclub en uiteraard via het teamtenue van mijn eigen manneke, mijn eigen Messi: Roy Roefs. Bijna acht jaar oud is ie en hij speelt de sterren van de hemel met Rob(inho) Schilders in de F-jeugd. Volgende week gaan we voor zijn verjaardag naar Camp Nou. Barcelona, het voorbeeld van hoe het spel gespeeld moet worden. Wat zal ie genieten. Natuurlijk droomt papa van een zoon in de kleuren van de Blaugrana. Maar eerlijk gezegd zie ik meestal als ik over hem droom, elke nacht dus, een zwarte broek en blauwwitte trui. Een solo, een superdribbel en dan de krul in de kruising. En dan naar die hoek toe met al die harde roepers, doen ze altijd, maar nu nog harder. Dan voel ik me even zo trots als Kees en Mariet Schilders nu zo af en toe, als hun ‘menneke’ weer eens gescoord heeft. En dat moet heerlijk zijn. Zo genieten veel mensen van de magnetische velden van Bladella, een vereniging waar je meer kunt leren dan alleen het voetballen.