Bladella, Blaalse wènd of een club met ballen!!

Ons Jeanne zegt het geregeld: ‘Blaalse wend’ went. Nu al weer bijna 40 jaar geleden heb ik haar ontmoet en een paar jaar later, toen we trouwden, is ze vanuit Hapert naar Bladel geëmigreerd. Ze is nu gewend aan onze manier van doen. En zou niet meer terug willen. Is het leven in Bladel dan toch echt beter dan in de andere Kempendorpen, speciaal in Hapert?

Dat lijkt me niet. De Blaalse wènd stak vroeger natuurlijk op als er hier in de Negende Zaligheid weer eens voortvarend aan de bel werd getrokken: in de jaren vijftig onder aanvoering van burgemeester Ballings met een nieuw industrieterrein, in de jaren zestig met een open luchtzwembad en een bijpassend sportpark, in de jaren zeventig met het oprichten van één carnavalsvereniging ‘de Muggezifters’ en in de jaren tachtig door bij Bladella Swiet van Rossum als voorzitter te kiezen. Hierdoor alleen al zou de kracht van de ‘Blaalse Wènd’ de komende tientallen jaren niet meer afnemen.

Ja, dat Swiet bij Bladella de scepter zwaaide hebben ze bij Reusel Sport, bij v.v. Casteren, bij DOSKO ’32, bij EFC, om maar een paar van de clubs in de regio te noemen, geweten. Als hij bij gelegenheid van een kampioenschap of een andersoortige gelegenheid het woord nam, gingen de plaatselijke bestuurderen maar eens fronsend achterover zitten om de storm van de Blaalse woordenwènd over zich heen te laten komen. Swiet was anders dan de gekende Kempische bestuurders. Bij hem was de aanval de beste manier om iets tot stand te brengen en aan hem was ‘op de winkel passen’ totaal niet besteed. Dat de buurtclubs door het woordgebruik en het verbale geweld van de Bladella-voorzitter wel eens omvergeblazen werden en in eigen kring verontwaardigd reageerden, was te verwachten. Maar die aanval moest volgens Swiet met de nodige sportiviteit opgepakt worden. Die bestuurders waren er niet aan gewend om in hun eigen vereniging de lakens eens goed op te schudden.

En dat past ook niet bij de Kempische mens. Die is er al zo lang als mensen zich kunnen herinneren op uit om te zorgen dat de traditie in stand blijft, dat er vooral ‘gewoon’ gedaan wordt. Dan blijft alles zoals het hoort te zijn. Bij Bladella zijn er ook veel mensen die zo denken en doen. En daar is niks mis mee. Maar een club wordt gemaakt door individuen, meer dan door de massa. Een individu brengt nieuwe ideeën binnen, trekt de kar, maakt anderen enthousiast. Bij een club willen zo’n type mensen de ruimte krijgen. Soms moeten ze daarvoor voorzitter worden. Lang niet altijd. Op andere plekken wordt ook belangrijk werk gedaan. Bij onze club zijn er heel veel vrijwilligers die, wanneer het hen gevraagd wordt, de handen uit de mouwen steken. Harrie Korsten is er één van. Harrie is er altijd maar zal nooit op de voorgrond staan. En anders maar heel ‘efkes’. Maar zonder mannen en vrouwen als Harrie Korsten kan onze vereniging niet bestaan. Zij dragen hun steen of steentje bij. Zij hebben er geen behoefte aan om op de voorgrond te komen. Daarom besteed ik er ook niet meer woorden aan. Iedereen weet wel wat ik bedoel.

In plaats van Blaalse wènd heeft Bladella in de moderne tijd ‘ballen’. Om te voetballen ja, maar Bladella heeft ook mensen die iedere keer weer de energie opbrengen om zich in te zetten voor de club. Als je veel energie hebt, laat zien dat je lef hebt, dan heb je ballen. Zo heet dat tegenwoordig. Vroeger zeiden de ‘boerkes’ uit de Kempen dat die mensen veel ’wènd’ hadden. Vreemd is wel dat de mensen met echt zulke ‘’wènd’’ meestal niet uit de Kempen zelf afkomstig waren maar zogenaamde ‘import’. Dat is dan iets voor een ander verhaal.

Harrie Fiers