Kalender
vrijdag 12 april 2024
t/m vrijdag 21 juni 2024
Activiteit
Voetbalacademy 2023-'24
18:15 - 19:30
Sportpark
vrijdag 3 mei 2024
Agenda
Kaartavond
20.00 uur
kantine
woensdag 8 mei 2024
Activiteit
Automobielbedrijf P. van de Ven Penaltytoernooi 2024
18:00 - 20:00
Sportpark Smagtenbocht
zondag 12 mei 2024
Activiteit
Afsluiting senioren
vrijdag 17 mei 2024
Activiteit
voetbalquiz
kantine
Gezin in coronatijden
Dag 65
Tijdens een gedeeltelijke lockdown in de herfstvakantie met het gezin een uitstapje maken; dat is een onderneming. Om haar bodemloze drift naar puzzels en raadsels te stillen, wilde mijn vriendin naar een escaperoom. Omdat ik net zo veel van puzzels houd als graaf Dracula van een stronkje knoflook, ging ik mee op voorwaarde dat we ook ‘uit eten’ gingen.
Onderweg naar de stad stopten we bij restaurant/lunchroom Markt 66 in Reusel. Bij de afhaalbalie stond keurig op tijd onze tas met het lekkere eten klaar. We reden door naar een parkje verderop en openden de achterklep voor borden, bestek, glazen, vaatje zout, fles frisdrank, decoratief bloemvaasje en servetten. Op een houten bankje, normaal in gebruik door de dorpszwerver, ging ‘het bord op schoot’. Onze restaurantbeleving, waar hoogopgeleide obers met de pink aanwijzen waar de venkel zich op je bord verstopt heeft, is een picknick onder herfsteiken geworden, met een verwonderend passerende postbode. Zo’n virus doet veel met je, onder andere ‘out of the box’ denken.
Maar goed, de escaperoom dus.
Het meisje vertelde vrolijk de instructies, haar ogen flonkerden lieftallig boven haar mondkapje. Toch sloot ze ons in het pikkedonker op, met handboeien vastgeketend aan een Alcatraz-traliewerk, met een setje zaklampen als enige houvast. Toen begon de race tegen de klok. Ergens, vanuit steeds wisselende duistere hoeken, klonk opzwepende muziek van een filharmonisch orkest. Vooral veel hoorns. En mijn vriendin en de jongens lieten zich opzwepen. Bezeten, alsof het welzijn van de wereld er vanaf hing, stortten ze zich op het doolhof. Iets met spiegels, codes en hangsloten. Steeds sneller sleurden ze me als een labrador mee door het labyrint. Net op het moment dat de tijdsdruk de gezinsharmonie aan flarden leek te scheuren, floepte de lamp aan en stond het meisje ineens midden in het celblok.
“Jammer, te laat, maar jullie hebben wel goed je best gedaan!”
Om haar heen stonden Oudste, Jongste en hun moeder uit te hijgen. Op hun gezicht de frustratie van een verloren eindsprint.
In het donker had ik ontdekt hoe mijn zaklamp werkte. Daar was ik al heel tevreden mee.
Onderweg naar de stad stopten we bij restaurant/lunchroom Markt 66 in Reusel. Bij de afhaalbalie stond keurig op tijd onze tas met het lekkere eten klaar. We reden door naar een parkje verderop en openden de achterklep voor borden, bestek, glazen, vaatje zout, fles frisdrank, decoratief bloemvaasje en servetten. Op een houten bankje, normaal in gebruik door de dorpszwerver, ging ‘het bord op schoot’. Onze restaurantbeleving, waar hoogopgeleide obers met de pink aanwijzen waar de venkel zich op je bord verstopt heeft, is een picknick onder herfsteiken geworden, met een verwonderend passerende postbode. Zo’n virus doet veel met je, onder andere ‘out of the box’ denken.
Maar goed, de escaperoom dus.
Het meisje vertelde vrolijk de instructies, haar ogen flonkerden lieftallig boven haar mondkapje. Toch sloot ze ons in het pikkedonker op, met handboeien vastgeketend aan een Alcatraz-traliewerk, met een setje zaklampen als enige houvast. Toen begon de race tegen de klok. Ergens, vanuit steeds wisselende duistere hoeken, klonk opzwepende muziek van een filharmonisch orkest. Vooral veel hoorns. En mijn vriendin en de jongens lieten zich opzwepen. Bezeten, alsof het welzijn van de wereld er vanaf hing, stortten ze zich op het doolhof. Iets met spiegels, codes en hangsloten. Steeds sneller sleurden ze me als een labrador mee door het labyrint. Net op het moment dat de tijdsdruk de gezinsharmonie aan flarden leek te scheuren, floepte de lamp aan en stond het meisje ineens midden in het celblok.
“Jammer, te laat, maar jullie hebben wel goed je best gedaan!”
Om haar heen stonden Oudste, Jongste en hun moeder uit te hijgen. Op hun gezicht de frustratie van een verloren eindsprint.
In het donker had ik ontdekt hoe mijn zaklamp werkte. Daar was ik al heel tevreden mee.
