Respect

Ik hoor de voetballers praten over ‘touw veld’ als ze het over mij hebben. Ja,‘ouw’, dat klopt. Maar je moet wel weten dat ons soort gemiddeld een jaar of veertig wordt en ik loop nou al tegen de vijftig. Dan mag je niet mopperen en dat doe ik ook niet. Ik heb een mooi leven achter de rug, hier met mijn bruurs en zussen, de groen familie, zal ik maar zeggen. Over bezoek heb ik nooit te klagen want ik heb mijn plek strategisch goed gekozen: niemand kan om mij heen, daar had ik wel voor gezorgd.

Als er bezoek komt is dat altijd ferm gekleed, vreemden hebben dan een ander pèkske’ aan. Dan kunnen wij ze goed uit elkaar houden. Je wordt wat ouder, daar zal het wel aan liggen. Eén broer van mij heeft het net iets verder geschopt dan de rest van de familie, tenminste dat denkt ie. Hij noemt zich ‘het stadionneke’ en droomt van de Arena, de Kuip en de Grolsch Veste. Pssst, hij heeft zich deze zomer laten faceliften. Alle vouwen zijn er uitgehaald en, eerlijk is eerlijk, hij heeft nu wel weer een strak lijntje. Ik vind dat een beetje teveel van het goede. Elke leeftijd heeft zijn charme toch? Nu wil hij ook een eindje ‘van plak’. Naar rechts, heb ik horen zeggen, maar of de politiek dat goed vindt weet ik nog net niet. En als het allemaal doorgaat wat ze hier willen, komen er ook twee van ons helemaal strak te liggen. Da’s pas echt nep.

Ikzelf loop zo’n beetje op mijn laatste benen maar er gebeurt hier toch nog ‘teen en tander’ Voor de club heb ik veel over, begrijp me goed. Begin september hebben ze me helemaal vol gezet, ik kon geen kant meer uit. Iedereen moest ook tegelijk binnen kunnen staan. Eerst een avond met veel mensen die ik nog nooit gezien had en toen een dag met alleen eigen volk. Zwaar was dat, onnoemelijk. Heb daarvoor nog een kleine operatie moeten ondergaan omdat één of andere ader gesprongen was. ‘Clubliefde, ge moet mèr lijjen wa er toe stit’. Daarbij hebben ze hun eigen helemaal vol moeten eten en drinken. Bourgondisch noemen ze dat. Nou, ik noem het Boer-gôn-dikst.

Een maand later beginnen ze weer en zetten ze me weer pinnen in mijn lijf. Gelukkig maar, geen olifanten of nijlpaarden, anders had ik mijne laatste adem uitgeblazen. Zoveel kiendjes vind ik dan wel weer echt leuk. Ze waren er helemaal weg van. Zaterdagavond iedereen in zijn beste pak, en gestijfde jurk, echt chiquedefriemel. Zo’’n volk, dat was ook nog eens een mooie ervaring op mijn oude dag. Ik had het nog nooit gezien. Dan is het zaterdags ook nog eens extra laat geworden, gaan ze zondag nog een keer met zoveel volk terugkomen. Ze zijn toen mee zijn allen eens komen kijken wat ze aan moeten doen als het echt koud wordt.

Ik ben echt weer aan rust toe en ik hoop, sprekend voor eigen lijfsbehoud, dat het een soepel en zacht wintertje wordt, waarbij wat mij betreft ik niet opnieuw aan het infuus wordt gelegd met nevelen en dat de hele nacht die lampen aanmoeten om toch wat warmte te geven.

Respect voor de ouderdom, T.V.