De G van glimlach

Tijdens het NK Zaalvoetbal voor scheidsrechtersteams in Oss was dit jaar dé hit de wedstrijd in de pauze van het toernooi. UDI’19 G2 – TOP G2 speelden een demonstratiewedstrijd en het was zonder twijfel de topwedstrijd op dit toernooi. De tribunes waren afgeladen vol, iets wat zelfs bij de finale tussen de scheidsrechtersteams van Breda en Zutphen niet het geval was.

Tijdens die wedstrijd vroeg ik mij af, waarom dat G-voetbal eigenlijk zo heet. Ja, de G van gehandicapt, dat was mijn eerste ingeving. Maar spreken ‘we’ niet van mensen met een beperking? En als die G dan al voor gehandicapt staat, waarom heten de categorieën in het jeugdvoetbal dan zoals ze heten?

De encyclopedie van de 21e eeuw – Wikipedia – geeft bij G-voetbal aan, dat het de korte vorm van Gehandicaptenvoetbal is. Deze vorm van voetbal voor mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking bestaat volgens die site ook al sinds 1986.

Leuk en aardig, maar tijdens het kijken van bovenstaande wedstrijd – en eigenlijk ook al eerder bij wedstrijden van Bladella – vroeg ik mij af, waarom er geestelijk beperkt staat. Wie een wedstrijd in het G-voetbal bekijkt en dat vergelijkt met een wedstrijd van pak hem beet A1, het 3e of een BVO, zou toch niet anders kunnen dan zich afvragen, waar nu die geestelijke beperking zit.

Waar in het blijkbaar niet-G-voetbal om de haverklap bepaalde storingen naar boven komen bij spelers en begeleiders, heb ik dat in het G-voetbal nog nooit gezien. Daar zijn reacties van spelers altijd hetzelfde: de vrolijkheid straalt ervan af. Zelfs als de achterstand schier onoverbrugbaar is, blijft de glimlach op de gezichten en wordt er alles aan gedaan om toch een doelpunt te maken. Salonremises zijn uitgesloten, het zijn altijd spectaculaire gelijkspellen.

Die G staat volgens mij helemaal niet voor gehandicapt, maar voor glimlach, zowel bij spelers, begeleiders en publiek. En die glimlach wordt veelal minder, naarmate de letter verder vooraan in het alfabet staat. De ongedwongen sfeer in het G-voetbal is voor de voetballiefhebber een verademing tussen de prestatiedwang en succesgerichtheid van het niet-G-voetbal. Want om die categorie ‘normaal’ te noemen, lijkt mij onjuist. Normaal is wat wij ondertussen als algemeen aanvaard beschouwen, maar het lijkt mij juist te zijn, dat normaal voetbal vooral bestaat uit het plezier, de ongedwongenheid en de glimlach.

Deze mijmeringen kwamen naar boven, terwijl ik een meisje aan de kant van UDI’19 in het veld zag staan, dat in gedachte de bal al tientallen keren in de kruising had geschoten, de bal met haar hand nawijzend, maar in de wedstrijd de bal welgeteld één keer raakte, toen een medespeler deze per ongeluk tegen haar aanschoot. Maar ondanks dat en de uitslag was slechts één stemming van haar gezicht en dat van haar ploeggenoten af te lezen: vrolijkheid. Laat ons er als Bladella voor zorgen, dat die vrolijkheid in onze tweede eeuw ook – weer – voorop staat. Proficiat!