Kalender
vrijdag 12 april 2024
t/m vrijdag 21 juni 2024
Activiteit
Voetbalacademy 2023-'24
18:15 - 19:30
Sportpark
vrijdag 3 mei 2024
Agenda
Kaartavond
20.00 uur
kantine
woensdag 8 mei 2024
Activiteit
Automobielbedrijf P. van de Ven Penaltytoernooi 2024
18:00 - 20:00
Sportpark Smagtenbocht
zondag 12 mei 2024
Activiteit
Afsluiting senioren
vrijdag 17 mei 2024
Activiteit
voetbalquiz
kantine
Gezin in coronatijden
Dag 66
Omdat we vonden dat er buiten de deur nog niet genoeg gegriezeld werd, maakten Oudste en ik ons binnen klaar voor een horroravond. De kachel aan, de lichten dimmen en een kaasplankje op tafel.
“Ben je er klaar voor, pap?”
Dat wist ik eigenlijk niet. Na ‘The blair witch project’ kostte het me zes maanden om weer een bos in te durven. Toch dapper om dan op de bank onder een fleecedekentje te kruipen voor een ‘frightnight’.
De keuze viel op ‘Annabel’, een titel die ik tot dusverre associeerde met een onschuldig liedje van Hans de Booy. In dit geval ging het over een jong echtpaar dat geterroriseerd werd door een pop, bezeten door de duivel.
Mijn verdedigingsmechanismen draaide op ‘full switch’ vanaf de eerste scénes:
Jaja, onschuldig beginnen om sympathie op te wekken voor het stelletje.
Makkelijk hoor, om de camera niet een beeld van die héle kamer te geven.
En jawel, daar is het eerste zenuwachtige geluidje.
Ook mijn vluchtgedrag meldde zich. Zo achteloos mogelijk vroeg ik bij de eerste ‘commercial break’ of we ons toch niet bij Jongste en zijn moeder zouden voegen, die in de slaapkamer leeftijdsvriendelijk een aflevering van ‘Holland’s got talent’ bekeken.
“Nee, we gaan de film afkijken!”
Hoe goed ik mezelf ook schrap zette tegen de onverklaarbaar bewegende voorwerpen, plotse gillen en rondspattend bloed, de film kroop onder mijn huid waar het als een schimmel alle realiteitszin uit het lichaam vrat.
De kunst is dan om, toen ik boven kwam, met een zo normaal mogelijke stem te reageren op de vraag van mijn vriendin:
“En? Was het spannend?”
“Mwa, het verhaal was zwakjes,” zei ik stoer. Maar ik wist het: dat gaat weer zes maanden duren voordat ik weer normaal naar een pop kan kijken.
“Ben je er klaar voor, pap?”
Dat wist ik eigenlijk niet. Na ‘The blair witch project’ kostte het me zes maanden om weer een bos in te durven. Toch dapper om dan op de bank onder een fleecedekentje te kruipen voor een ‘frightnight’.
De keuze viel op ‘Annabel’, een titel die ik tot dusverre associeerde met een onschuldig liedje van Hans de Booy. In dit geval ging het over een jong echtpaar dat geterroriseerd werd door een pop, bezeten door de duivel.
Mijn verdedigingsmechanismen draaide op ‘full switch’ vanaf de eerste scénes:
Jaja, onschuldig beginnen om sympathie op te wekken voor het stelletje.
Makkelijk hoor, om de camera niet een beeld van die héle kamer te geven.
En jawel, daar is het eerste zenuwachtige geluidje.
Ook mijn vluchtgedrag meldde zich. Zo achteloos mogelijk vroeg ik bij de eerste ‘commercial break’ of we ons toch niet bij Jongste en zijn moeder zouden voegen, die in de slaapkamer leeftijdsvriendelijk een aflevering van ‘Holland’s got talent’ bekeken.
“Nee, we gaan de film afkijken!”
Hoe goed ik mezelf ook schrap zette tegen de onverklaarbaar bewegende voorwerpen, plotse gillen en rondspattend bloed, de film kroop onder mijn huid waar het als een schimmel alle realiteitszin uit het lichaam vrat.
De kunst is dan om, toen ik boven kwam, met een zo normaal mogelijke stem te reageren op de vraag van mijn vriendin:
“En? Was het spannend?”
“Mwa, het verhaal was zwakjes,” zei ik stoer. Maar ik wist het: dat gaat weer zes maanden duren voordat ik weer normaal naar een pop kan kijken.
