Het geschenk (= UTKDO)

Als je 100 wordt, krijg je van de gemeente een bankje. Daar kun je dan op je gemak een potje gaan zitten zeveren over vroeger. Voor personen is zo'n rustpunt als aandenken wel aardig, maar het wordt ingewikkeld als Bladella voor het 100-jarig bestaan in augustus zo'n bankje krijgt. Met ruim 1000 leden zal er een keuze moeten worden gemaakt voor wie er plaats is op het bankje.

Op de eerste plaats is het Bladella-bankje er voor leden die duidelijk kunnen maken dat zij verstand van voetballen hebben. Weliswaar heeft ieder Bladella-lid er verstand van, maar er zijn er slechts weinig die er ook verstandig over kunnen zeveren. Ben Krekels, Kees Pijnenburg en Henk Duis hebben al ruim 50 jaar bewezen dat zij van wanten weten en zij mogen dus op het bankje. Overigens moeten zij er meteen weer af, als Frans Seuntjens in de buurt is. Met de gospelsong over de herdertjes en de zwarte broek en blauwe trui heeft Sooi het voetbal bij Bladella in hogere sferen gebracht. In 1988 stond hij aan de basis van het kampioenschap van Bladella 1, 2 en 3. Het vaandelteam werd toen in en tegen Casteren kampioen. In Casteren kun je eigenlijk geen kampioen worden. Met Sooi mooi wel.

Het bankje moet ook een rustpunt zijn in het jachtige leven van alledag. Men moet er dus ook kunnen zeveren over de vraag of het hout van het bankje wel duurzaam is. Peer van de Sande weet daar alles van. Maar ook Jan Klessens kan er een aardig led-je over laten schijnen. Aan de Moezel kennen ze Jan en Peer nog als proefkonijnen van de Rieslinger. Da´s pas hout!

Het bankje moet natuurlijk ook plaats bieden aan Bladella-leden met een bijzondere uitstraling. Neem bijvoorbeeld Toon Stannie. En zijn broers Adrie en Sijsje. Bij het rikken misèren ze het liefste, want dan hoeven ze geen slagen te tellen. Wie kan er tegenwoordig trouwens nog tellen? Daarom horen Gust van de Put en Tjeu van de Sande ook op het bankje. Zij hebben vroeger op de kweekschool nog rekenen geleerd en zij weten ook hoe je dat anderen (zelfs in Reusel) kunt leren.

Terwijl ik bezig was om allerlei bezettingen voor het bankje te verzinnen, werd ik gebeld voor een afspraak op het gemeentehuis. Daar bleek dat ik mij voor niets druk gemaakt had. De gemeente geeft Bladella immers geen bankje. Waarom niet? Dat bankje zou langs het hoofdveld moeten komen. Daar liggen de sintels van de zinkfabriek uit Budel. Op zo'n bodem past het bankje natuurlijk niet. Dus was de vraag: Wat zou Bladella graag gehad willen hebben? Ik zag in het gemeentehuis het gemeentewapen van Bladel op een vlag. Ik kreeg er spontaan een nachtmerrie. Het ergste wat je bij Bladella kan overkomen, is dat je een cadeau meteen op de aanhanger van Wout Poes naar de stort ziet gaan. Ik zag ineens die vlag met dat overwegend geel-zwarte gemeentewapen… Ik schrok er zelf van. Ik heb uiteindelijk maar om drie kunstgrasvelden gevraagd. Van iedere wethouder één. Ik ben benieuwd wie het worden na de verkiezingen in maart.