Mochten er mensen zijn die jou niet kennen: wie is Helma? 
“Volgens mijn kinderen Roel, Carmen en Sigrid kan dat bijna niet in Bladel. Bijna 53 jaar geleden ben ik geboren met de achternaam Wouters in het Gindrahuis aan de Sniederslaan. In mijn eerste levensjaar zijn wij verhuisd naar de Oranje Nassaulaan, naast het protestants kerkhof. Vandaaruit ben ik getrouwd met Dirk van Moll en gaan wonen in de Rogter. Daarna zijn wij neergestreken in de Molenstraat in Bladel. Daar woon ik nog steeds. Ik vind het leuk om sociaal bezig te zijn in de Bladelse gemeenschap en ben altijd meegegaan in vrijwilligerstaken waar mijn kinderen bij aangesloten waren zoals bij scholen en ook bij sportclubs. Ik ben een voorjaar- en zomertype, ik ben graag buiten bezig. Mijn favoriete vakantiebestemming zijn dan ook zonnige steden en vakantieland Kroatië is mijn tweede thuis. Tijdens een zon- en zeevakanties kan ik erg genieten van lekkere vis met een droge witte wijn.”  
 
Wat merk jij thuis en op straat van de anderhalve meter-maatschappij? Hoe ga jij, hoe gaan jullie bij jullie thuis, hoe ga je er met vrienden/kennissen mee om? 
“Als je gewend bent regelmatig door activiteiten sociale contacten te onderhouden zijn we zoals nu als gezin wel erg op onszelf. Wij gaan allemaal graag een avondje weg, we houden van muziekactiviteiten, een etentje, een avond op een terras in een gezellig gezelschap. 
Het valt niet tegen om als gezin er thuis iets van te maken. We hebben al best veel gebarbecued. Het weer aangenaam genoeg om buiten te wandelen of in de tuin te werken. Zoon Roel verblijft veel in Haarlem, Dirk werkt vanuit thuis en Carmen en Sigrid volgen de lessen thuis van school. ‘Gelukkig’ mag ik vier dagen per week mijn werk doen vanuit mijn kantoor op woonzorgcentrum Kempenland een Huis van Oktober. Zo hebben we binnen het gezin, los van elkaar, toch voldoende ruimte voor onszelf. We hebben een paar keer meegedaan met een online quiz. Even wat anders in een weekend. 
Onze ouders bezoeken we wel, op gepaste afstand, en door het mooie weer is dat wel mogelijk om buiten met elkaar koffie te drinken en bij te buurten. Ik app daarnaast veel met kennissen en vrienden of drink koffie via videobellen. Via teams vergaderen met het jeugdbestuur van Bladella en als afsluiting effe nabuurten met een wit biertje. Leven de digitale wereld.”
 
Wat is je in de coronatijd opgevallen? Waarvan ben je de afgelopen tijd onder de indruk? 
“Ik werk niet direct in de zorg op maar ik coördineer de huishoudelijke ondersteuning vanuit de WMO-aanvragen die via de gemeente komen voor de mensen thuis.  
Je zag dat van dichtbij gebeuren, hoe het huis van onze bewoners geïsoleerd werd van de buitenwereld. De recreatiezaal wordt ontruimd van stoelen en tafels, in de hal verdwijnen de zitjes zodat de bewoners niet mee samen kunnen zitten. De deuren gaan dicht, rood/witte linten worden gespannen. De was van de client wordt door de familie opgehaald bij een afhaalpunt en de zuivere was wordt daar weer ingenomen. De verzorging en andere aanwezige ondersteuning van Oktober doet zijn uiterste best om het voor de bewoners zo aangenaam mogelijk te maken door er steeds optimaal voor hen te zijn. Er is entertainment buiten voor de bewoners binnen en ze ontvangen gelukkig veel post en leuke dingen van bekende en onbekende mensen van ‘buiten’. Het is raar om een woonzorgcentrum zo te zien veranderen. En het einde voor meer ‘warme echte’ familiecontacten is nog niet concreet in zicht. 

Ik spreek via de telefoon veel mensen die thuis zitten, alleen of met hun partner. Dikwijls zijn er ook situaties waarin een partner dementerend is, die dan niet naar een dagopvang kan waardoor mensen met serieuze problemen 24 uur aan elkaar zijn overgeleverd. Bij de gesprekken hoor je verhalen waaraan je merkt hoe belastend de coronatijd voor deze doelgroep is om het samen achter de voordeur vol te houden. 

Begeleiding en zorg aan huis komt er niet of beperkt, therapieën gaan niet door. Mensen zijn alleen al blij als je hen belt zodat ze hun stem weer eens kunnen gebruiken. Maar ook hoor ik bij hen de angst om ziek te worden en andere geven aan liever ziek te worden dan hun kinderen niet te mogen ontvangen in hun woning. Die tweestrijd houdt je dan wel bezig. Ik ben trots op mijn collega’s in de zorg waar veel van wordt verwacht in deze tijd. Ze zijn wel, of beperkt, beschermd aan het werk omdat in het begin er gewoon niet voldoende middelen waren. De regels die het RIVM hanteert voor zorgpersoneel blijken anders dan de richtlijnen voor ambtenaren op een kantoor. Dat verbaast je dan ook wel.

Ik kijk zeker met voldoening terug op mijn werkdag als ik aan de telefoon iemand vooruit heb kunnen helpen door de tijdelijk gestopte huishoudelijke hulp weer aan huis te laten komen maar ook wanneer ik even een luisterend oor heb kunnen zijn.” 

Hoe ziet onze toekomst eruit, denk je? Hebben wij nog maanden, jaren last van Corona? Waarom denk je dat? 
“Ik ben gelukkig zelf niet angstig, ik ben positief ingesteld. Samen komen we een heel eind maar risico’s nemen moeten we niet doen. Ik ben meer voor een ‘stapje voor stapje’ verandering in plaats van met grote stappen vooruit willen en daarna teruggefloten te moeten worden. Ik hoop erop dat er snel een vaccinatie gevonden wordt voor deze Covid 19 pandemie. Dat zou dan meteen veel onrust wegnemen en een welkom iets zijn voor onze economie, ontwikkeling en sociale cultuur.” 

Jullie dochter Carmen is ernstig ziek geweest. Hoe is het nu met haar? 
“Carmen maakte een verkeerd stofje aan in haar lichaam wat door haar eigen lichaam niet werd afgeweerd. Daardoor raakte ze geblokkeerd in heel veel functies aangestuurd vanuit haar hersenen die ontstoken raakte doordat het stofje een kans kreeg om zich te ontwikkelen en te nestelen in haar hersenen. Dikke vette pech wat je overkomt, een zeldzame ziekte in haar mooie jeugdige ontdekkingsjaren vanaf haar 16e jr. Ze staat nog steeds onder behandeling voor haar ziekte: Anti-NMDA receptor encefalitis. Maar gelukkig het gaat heel goed. De doktoren proberen haar immuunsysteem te resetten waardoor we hopen dat het lichaam haar niet nog een keer in de steek laat. 

En nu ze dan weer gezond is, in het coronatijdperk, zegt ze zelf: ‘En dat is nu mijn vierde zomer dat anderen mijn sociale contacten bepalen’. Het verschil is dat we het nu allemaal beleven. Ik vind het wel jammer voor een jonge spontane meid die positief is ingesteld, die het glas half vol in plaats van half leeg ziet, dat haar weer zoveel beperkingen worden opgelegd. Carmen moet wel goed opletten. Natuurlijk, ze is meer kwetsbaarder dan anderen. Nog eens een IC-opname (na 2017 en 2019) zou het wel erg spannend maken en het is dan maar de vraag hoe de organen in haar lichaam hierop zouden reageren.”

Wat heeft dat voor jou en jullie gezin betekend?
“Het is lang niet altijd makkelijk om goed in te schatten hoe je daarmee om moet gaan. We zit allemaal in een andere beleving en emotie en we proberen voor elkaar begrip op te brengen en het te accepteren.”
  
En nou naar Bladella. Hoe ben jij bij deze voetbalclub terecht gekomen? 
“Toen onze Roel voetbalde in de E-jeugd werd er iemand gezocht om de jeugdactiviteiten, buiten om de trainingen, te coördineren. Tom Maas was toen jeugdvoorzitter. Dat is nu ongeveer negen jaar geleden, denk ik. Ik ben opgeleid in de activiteiten/welzijnsberoepen, en zoals ik al aangaf zette ik me graag vrijwillig in voor taken binnen de scholen en vrijetijdsbesteding waar mijn kinderen bij betrokken waren. Sigrid was ook gaan voetballen, bij de mini’s, dus ik kon daar ook nog wel wat jaren mee….. “

Waar ligt je belangstelling? 
“Van voetballen heb ik geen verstand, leuk om te kijken, maar sociale verbintenissen organiseren buiten het technische voetbalspelletje om vind ik belangrijk voor de jeugd en voor de club. Ik werkt eraan mee om samen met anderen de clubbinding te versterken, tussen jong en oud, tussen vrijwilligers in alle lagen van de organisatie.”

Waarom zien we je niet vaker bij het meisjes/damesvoetbal? 
“Door andere interesses, andere persoonlijke ontwikkelingen maakte Sigrid afgelopen jaar de keuze om te stoppen met voetbal. Maar ik kan de club nog niet missen, er is nog voldoende te verbinden en te ontwikkelen bij Bladella en daar zet ik me graag, met verschillende commissies, voor in. Ik wil ouders motiveren voor vrijwilligerstaken, groot en klein. Maar ik wil ook laten zien dat we hen waarderen en dat we oog en oor voor hen hebben. Ik wil proberen een frisse vernieuwende wind te laten waaien in de Bladella-cultuur. Ik wil oog hebben voor de inzet van jong en oud waarin iedereen in zijn eigen waarden en normen gehoord en gerespecteerd wordt. En, ik geef het meteen toe, het valt niet altijd mee en er zijn hier en daar echt wel ooit flinke uitdagingen.
We zouden bijvoorbeeld in de maand juni een mooi Kempentoernooi organiseren met ReuselSport, VV Hapert en EFC. We waren daarin goed op weg en voor de organisatie was het een nieuwe uitdaging om de samenwerking tussen de rivalen eens anders vorm te geven. Een nieuwe jeugdactiviteit dus met mooie verwachtingen. Dat gaat dus dit jaar zeker niet door maar wat in het vat zit verzuurt niet. We zijn dan ook positief ingesteld om dit toernooi in 2021 nog completer weg te gaan zetten.” 
 
Hoe waren de eerste trainingen van de jongere jeugd deze week?
“Het viel me op dat geen enkele pupil wandelend het sportpark opkwam toen ze waren afgezet in onze speciale ‘haal en breng zone’. Ze liepen allemaal als jonge veulentjes dartelend het veld op. En voldaan met rode koten kwamen ze na een uur weer terug, richting hun ouders. Dat was mooi om te zien, en ook de tevreden trainers en leiders met hun enthousiasme en waardering. Het liep gesmeerd: de regels die waren opgesteld vanuit het jeugdbestuur werden netjes opgevolgd. Voor deze samenwerking, en positieve resultaten, daarvoor doe ik dit vrijwilligerswerk en daarvoor ben ik graag in de weer voor Bladella. Voor de oudere jeugdspelers hopen we op korte termijn ook gepaste training aan te kunnen bieden. Helaas, de senioren zullen moeten wachten tot september. Wat me nog meer is bijgebleven? Super hoe speciaal Wesley zich heeft ingezet om deze jongere pupillen te laten trainen en hoe hij zich daarop aanpaste en deze ervaring zelf beleefde. Voor hem, de leider van JO13-1 was het heel anders trainen, met andere jeugd, jonger en soms wat anders gedreven ‘in het spelletje’.”