In de hoop twee ploegen te zien vechten, het team van de stoere IJslanders en de in flitsende groen-witte shirts spelende Nigerianen, installeer ik me op de bank. Maar het viel na 10 minuten al niet mee, om wakker te blijven bedoel ik. Eerder deze week vielen opa’s luiken ook al dicht bij Polen tegen Senegal. De Polen bleken met 2 -1 te hebben verloren.

Nu hield ik me wakker met een interview met Joep van de Ven. Dat kon er gemakkelijk bij, zeker toen de commentator na 40 minuten meldde dat de teams nog uren konden doorgaan zonder een doelpunt te maken. Laten de IJslanders nou net in de laatste vijf minuten van de eerste helft drie doelrijpe kansen op hun bordje krijgen…en missen.

In de rust krijg ik wel waar voor mijn geld. Youri Mulder slaagt er tot mijn verbazing in vijf minuten lang een analyse te geven van een nietszeggende eerste helft. Daarna zie ik een korte samenvatting van de middagwedstrijd van Brazilië en Costa Rica. De kanaries lijken los te zijn: 2 – 0, scheidsrechter Kuipers gebruikt de VAR en Neymar, die zijn eerste doelpunt maakt, huilt schokschouderend de last van de natie van zijn schouders. Maar, eerlijk is eerlijk, het echte hoogtepunt in de rust is de heerlijke maaltijd, tuinbonen met spekkies, die ons Jeanne op tafel weet te toveren. De liefde van de man….

Na 15 minuten gaan we weer naar Volgograd. Meer dan 1000 jaar geleden deden de voorvaderen van deze Vikingen dat ook al, om te plunderen, te verkrachten en te handelen, of in een andere volgorde. Daar gaat de strijd nu echt beginnen want al binnen 5 minuten staan de Afrikanen voor door een magnifiek doelpunt van Ahmed Musa. Nu moeten de zwaarden geslepen worden. En jawel hoor: de Viking Clap van hun 1200 supporters galmt dreigend door het stadion. Maar Nigeria is niet onder de indruk. Zij lijken wakker geworden, ik ook, dit gaat nog een mooie pot worden.

Dezelfde Ahmed Musa lepelt na dik 25 minuten de bal op de lat, slalomt als een hinde het doelgebied binnen en zet hij zichzelf helemaal vrij voor het doel: 2 – 0. Na 35 minuten maakt de scheids het schermgebaar en komt er een strafschop voor de Vikingen. Kans op een spannend slot dus. De beste speler van IJsland, Gylfi Sigurdsson schiet de bal tot ontsteltenis van alle 300.000 IJslanders over. Meteen klinkt uit de dappere 1200 kelen weer ‘Oe-Oe’, vrij vertaald ‘We gaan door tot de laatste druppel bloed’.

De laatste tien minuten zijn spannend maar het zijn toch vooral de Nigerianen die kansen krijgen om hun voorsprong verder uit te bouwen. Door hun winst kan het zowaar gebeuren dat het prutsende Argentinië nog verder kan. De sympathieke Vikingen hebben de slag verloren, ze likken hun wonden en zuipen vast teveel bier om hun verdriet te vergeten. Daarna zeilen ze met hun boten terug naar het verre noorden.

Harrie Fiers