Ook nu viel er een Nederlander, ook Van Persie deed dit op de grens van het strafschopgebied, ook hij wilde zeker in de 16 eindigen, maar hij deed het minder verdienstelijk dan Cruijff destijds. Bovendien maakte Hummels ook geen overtreding.
Het spel van vandaag had ook daarna toch wel enige gelijkenis met het spel tijdens het WK in Duitsland, alleen bleef de score voor Nederland uit. Balbezit was er wel, maar er werd bijzonder weinig mee gedaan. De Duitsers waren wel gevaarlijk en bij elke aanval van de Duitsers dreigde er ook direct doelgevaar. Typerend voor Oranje was dat er pas na het laatste fluitsignaal wat agressie bij de Nederlanders getoond werd.
Vrijwel de hele wereld roemt het Nederlandse aanvalspel. Maar in de 70e minuut bedacht ik mij ineens, dat iedere ploeg in de eerste ronde gescoord had, behalve Nederland… Die gedachte was ingegeven door het altijd geweldige commentaar van de NOS-verslaggever.
Het cliché was nu, dat er in een wedstrijd nog van alles kan gebeuren. Inderdaad. Je zou ineens wel met passie kunnen gaan voetballen, je zou wel een extra stap voor een ander kunnen zetten of je zou ineens naar voren kunnen spelen.
Deze commentator zal wel vaak in Kaatsheuvel zijn geweest, waar sprookjes nog bestaan. Helaas voor Nederland zijn de Denen en vooral de Duitsers meesters in het uitwerken en verzamelen van sprookjes, met als hoogtepunt misschien wel Das Wunder von Bern in 1954.
Het Sommermärchen uit 2006 krijgt voor de Duitsers een vervolg, het eventyr van de Denen is al geslaagd. De magie en de fantasie ontbreken al meerdere wedstrijden in het spel van Oranje. Zonder originele ideeën voor de wedstrijd tegen de Portugezen is het eindrondesprookje voor Nederland sowieso al vroegtijdig uit. Maar dat is geen wonder, eerder een aha-erlebnis.

Stijn Heusschen