Ik vind het wel mooi van die Zweden dat ze laten zien dat ze het zonder Zlatan veel beter kunnen. Lange neus naar de man die bij het laatste EK eigenlijk alleen maar bezig was met z’n eigen legacy en maar weer eens een bewijs dat je als team sterker wordt wanneer je afscheid neemt van een (te) dominante vedette.

Dan Columbia – Engeland in de avond. Een wedstrijd waar ik wel naar uitkijk maar die in de eerste helft niet kan bekoren. Zonder James Rodríguez is Columbia een vechtmachine zonder ideeën en ook de Engelsen zijn te voorspelbaar om het de Zuid-Amerikanen écht lastig te maken. Wel bijzonder om te zien hoe spelers het fenomeen VAR naar hun hand proberen te zetten. Waar tot op heden met gebaartjes gezeurd werd om een gele of rode kaart zie je nu de spelers Hints achtige gebaren maken (is het een TV programma? 2 lettergrepen?) om de arbiter te bewegen naar het scherm des oordeels. Ook in deze wedstrijd speelt de VAR weer een hoofdrol bij de vermeende kopstoot van Barrios en de strafschop van Kane waarmee Engeland aan de leiding kwam. De scheidsrechter wordt zo van leidsman meer en meer gedegradeerd tot een woordvoerder van de VAR die in z’n Moskouse hokje wedstrijden kan maken en breken.

Terwijl we plichtmatig aan de verlenging beginnen, vaak een onnodig intermezzo tussen reguliere speeltijd en penalty’s, denk ik met weemoed terug aan illustere paradijsvogels zoals de Colombiaanse doelman René Higuita of de witte Gullit Carlos Valderrama. Zou voor het amusement mooi zijn wanneer die mannen samen met Paul Gazza Gascoigne deze wedstrijd wat meer kleur zouden geven. Maar ja, we leven in het heden en moeten het met deze 22 doen.

Dus toch penalty’s en uiteindelijk is het doelman Jordan Pickford die de held wordt voor de Engelsen en er een penalty uit weet te rossen. Mooi dat deze jongen, die eruit ziet alsof je ‘m in elke Engelse kroeg tegen kan komen, dé man wordt die Engeland van het penalty trauma af helpt. Net als bij Zweden zijn het de gewone jongens die het ‘m doen. Vedettes is zo 1986….

Harold Swaanen