"Wie gaan er voetballen, pap?" vraagt ie.
"AZ," zeg ik, "voor de Europa League tegen Paok, dat is een ploeg uit Griekenland."
Jongste laat zijn steentjes liggen en kruipt naast me op de bank. AZ, dat wil hij wel zien. Dat is de club van Roy Beerens, zijn voetbalheld die een straat verder opgroeide. Roy Beerens, de voetballer die al in Oranje speelde en groot werd op het veldje voor ons huis. Hij zegt het niet, jongste, maar in een partijtje is hij in stilte Beerens.
"Is het stadion al gemaakt?" Jongste herkent het stadion van AZ. De brand en het staken van de wedstrijd, enkele weken geleden, maakte grote indruk op hem. "Ja jongen, dat brandje is inmiddels al geblust."
Intussen richt Johan Derksen op tv zich op de rechtsbuitenpositie van AZ. 
"Die Beerens op rechts, dat is toch ook alleen maar rennen en vliegen," zegt ie met een zuur gezicht, "toen ie begon bij PSV, leek het nog wat, maar die jongen komt niemand meer voorbij. Beerens staat al jaren stil."
Ik kijk naar jongste. Hij geeft geen krimp.
Dan doet Van der Gijp nog een duit in het zakje. "Een buitenspeler die per seizoen maar twee goals maakt, die moet je niet serieus nemen."
Dat is te veel. De wedstrijd van AZ moet nog beginnen, maar zonder een woord staat jongste op van de bank en keert terug naar zijn LEGO-huis.
Op televisie gaat de borrelpraat over de kansen van Paok en de opstelling van Haar gewoon door. 
"Hij heeft er geen verstand van," zegt jongste na een poosje.
"Wie," vraag ik, maar ik weet al welke kant dit op gaat.
"Die man met die gekke snor," zegt ie, zonder op te kijken.


Pieter Abrahams