Nieuws

Haar maakte zomaar niks wijs...

www.bladella.nl
Greet van Sambeeck-Maas wordt honderd jaar: “Het is geweldig dat ik met mijn 100 jaar nog zoveel weet en dat ik zoveel nog kan. En dat we bijna met 100 mensen zijn in onze familie. 

Ik ben heel dankbaar voor alles. Maar waar heb ik al die aandacht aan verdiend?”

De vrouw en de voorzitter
De aandacht van voetbalvereniging Bladella is er omdat zij de vrouw was achter de man die 27 jaar lang voorzitter was van de club en die in 1985 de onderscheiding als erelid kreeg. In het jaar 2000 stierf haar man, Piet van Sambeeck. Hij was toen 90 jaar, na een lang en wel gevuld leven. Dat is nu alweer bijna 13 jaar geleden. Greet woont nog steeds in hun huis, en daar wordt ze dus op 8 februari 100 jaar oud.
 
“Ik weet echt nog heel veel van vroeger, wanneer en hoe de kinderen zijn geboren, wat er in de oorlog speelde, dat onze Piet altijd van huis was en ik overal alleen voorstond, dat ik onderwijzeres wilde worden…”
 
Als ik het nog eens over zou kunnen doen
“Toen mijn opa en oma hun diamanten bruiloft vierden, in 1916, was ik drie jaar oud. Ik weet nog dat ik aan de hand van mijn vader onder de ereboog doorstapte. Ik ben opgegroeid in Hulsel. Mijn meisjesnaam is Maas, niet zo vreemd dus. Vader en moeder hadden een boerderij, maar ook een winkel en een café, vlak bij de kerk, waar nu ‘Het Drieske’ staat. Ik was de tweede van het gezin en ik moest altijd mee helpen op de boerderij. Wij waren met zevenen, drie meisjes en vier jongens. Er leven nu nog één zus, 94 is ze, en een broer van 90. Ik wilde vroeger toen ik van de basisschool afkwam echt wel de wereld in. Maar net als overal toen was dat voor meisjes niet te doen: er was hulp nodig op de boerderij en in huis. Ik was één van de oudsten en hoe moest ik toch in godsnaam van Hulsel naar een opleiding in Eindhoven komen? Nee, onderwijzeres worden kon ik niet. Daarom heb ik onze dochters altijd voorgehouden om wel een degelijke opleiding te volgen en voor zichzelf op te komen. In hun jeugd was er op dat gebied niet veel meer dan een opleiding voor in de klas. Toch niet zo slecht, wel dan?”
 

Op naar Bladel
Op zondag speelde het hele leven van de familie Maas, en van het dorp Hulsel, zich af in het café. Daar was jonge Greet dan ook te vinden toen haar aanstaande, Piet van Sambeeck uit Bladel, binnenstapte. Die was in 1929, 20 jaar oud, als onderwijzer naar Hulsel gekomen en had de gewoonte om op zondagavond een potje te komen biljarten. Om een lang verhaal kort te maken: in 1936 verkaste Greet van het dorp met 300 zielen, Hulsel dus, naar het grootse Bladel waar toen maar liefst 3000 mensen woonden.
 
“Onze pa was hier aan de Markt geboren. Toen wij een huis zochten stond er hier in Bladel aan de Bleijenhoek een huis al een half jaar leeg. Daar had Peer van de Ven in gewoond en hij was er ook gestorven, aan TBC. Eigenlijk durfde niemand dat huis te kopen omdat het nog besmet zou zijn. Wij hebben er toen dokter Zijlmans naar gevraagd en hij zei dat het geen kwaad kon. Wij hebben het huis meteen gehuurd en een paar jaar later gekocht. En nou woon ik er dus nog steeds. Van de buitenkant is het eigenlijk nooit veranderd. Er was toen nog een hele grote hof bij. In de oorlog was dat wel nodig: ons gezin werd steeds groter. Na onze Piet kwam onze Sjef, toen ons Ans en toen ons Margriet, toen onze Dries, onze Will met zijn helaas doodgeboren tweelingbroer, daarna onze Jack, die jammer genoeg is gestorven toen hij 26 was, en toen nog onze Matt, onze Cees en ons Netty. Een hele tafel vol, en er moest altijd eten zijn.”
 
Spannend in de oorlog
In de oorlogsjaren werden de mensen creatief: het kwam op overleven aan. Greet en Piet zagen de oorlog aankomen. Voor Greet was wel duidelijk dat die man, eenmaal in Duitsland de baas, het zo niet zou opgeven. Daarom werd in de oorlogsjaren de Nederlandse vlag, rood, wit, blauw, verknipt er werden er voor de kleine mannen kleren, broeken en hemden, van gemaakt. En voor één van de meiden een rood schortje.
 
“Ja, die Nederlandse vlag zouden we toch niet meer nodig hebben, was de gedachte. Zo konden we er toch nog mee vooruit. Eten was er wel genoeg, we hadden groenten uit den hof. Daarvoor zorgde onze pa en we hadden daar achterin  een hok om ons varken vet te mesten. Dat lieten we dan clandestien in Hulsel slachten. Zodoende stond de kelder altijd vol met weckflessen vol groenten en ook met vlees van dat varken. En verder hadden we in de oorlogsjaren geluk dat we kleine kinderen hadden. Daarvoor kregen we, ook nog na de oorlog, veel distributiebonnen. Wij hadden niets te ruilen, onze pa stond voor de klas. De boeren konden in de winkels etenswaar ruilen tegen kleren en schoenen. Wij niet. Maar we zijn er toch ook maar mooi gekomen. In 1944, twee dagen na de invasie in Normandië, hebben ze onze pa nog afgevoerd naar Zeeland om daar mee loopgraven te gaan maken. Op 17 september moesten wij naar  onze schuilkelder. Een Engels vliegtuig loste een hele serie lege granaathulzen die op ons dak terecht kwamen. We hebben toen in die winter ook nog twee evacués uit Limburg gehad. Gelukkig hadden we net voor ze kwamen het varken geslacht. Er was genoeg eten, ook voor andere Limburgers die hier in het dorp waren en iets meer honger hadden.”
 


Ik moest dat wel alleen doen
Den hof was het terrein van Piet van Sambeeck, van pa. De rest van de familie mocht wekenlang bonen punten en ‘labbonen polen’. OK, zoon Will mocht dan als enige ook in de kersenboom, maar voor de rest kwam er niemand in den hof. Ook Greet niet, maar die deed dan wel al de rest. Piet was een onmisbare duizendpoot in het verenigingsleven van Bladel. Als onderwijzer was hij elke dag rond vier uur thuis, als er op school geen bijles was. En dan dook hij, behalve in de winter, een paar uur de tuin in. Daarbij gaf hij cursussen op de landbouwschool in Bladel en ook in Eersel. Daarnaast was hij dirigent, regisseur, correspondent voor het ED en de Kempenaer en was hij natuurlijk de alomtegenwoordige voorzitter van zijn Bladella. Toen Piet in 1955 daar afscheid nam werd hij voor de KNVB nog eens voor 35 jaar competitieleider van juniorenkring De Kempen. Vandaar dat Greet gerust kan stellen dat ‘hunne Pa’ nooit thuis was.
 
“Maar dat kwam zeker in het begin wel goed uit. De verdiensten waren in die eerste jaren niet zo goed. Met al die bijlessen verdiende onze pa bij om het huishouden draaiende te houden. Ik denk wel dat ik onze mannen en ook de meiskes streng heb opgevoed. Ze mochten inderdaad niet naar De Kuil in Hapert, om er te gaan dansen. En ze moesten op tijd thuis zijn. En daarbij, de pastoor stond daar ook op. Dat hoorde in die tijd, de jaren zestig en zeventig, zo. De jongens hadden van mij meer schrik dan van onze pa. Die zei altijd maar tegen hen: Dat moet je maar aan ons moeder vragen. Wij zijn nooit iets te kort gekomen. Er was altijd gezelligheid. Op zondag na de mis was het hier altijd een zoete inval. De hele familie kon dan zondagse soep van oma’s komen eten. En dat hebben er heel veel heel lang gedaan. Maar eigenlijk had ik dan ook weer graag dat ze tegen half drie ophoepelden want dan zette ik de radio aan, op Kempen FM. Dat doe ik nog steeds, iedere zondagmiddag luister ik naar de radioverslagen van het voetballen. Zo hou ik bij wat Bladella doet. Ik vond het heel fijn toen Leo Wilms me over de radio met mijn 95ste verjaardag feliciteerde. Tja, van Bladella moeten ze nog altijd vanaf blijven.” 
 


Nog altijd fan van Bladellla
En als Greet haar verhaal afsluit drinken we met zij allen nog een ‘bakske’ koffie uit Bladella-100 jaar kopjes die hier bij de familie van Sambeeck altijd vooraan in de kast staan. Greet is hartstikke ‘freet’ dat er nog vier generaties van haar familie bij Bladella voetballen. En ze volgt nog alles en iedereen. Op de TV ziet ze het nieuws, ze doet mee aan de 2 voor 12 quiz, per seconde wijzer en in de krant maakt ze alle puzzels die ze erin kan vinden.
 
En op 8 februari is het feest. Op die vrijdag komt de hele familie samen, 99 man en vrouw sterk, in mei wordt de honderste verwacht, om naar het ‘bènkske’ te wandelen. De gemeente Bladel heeft er haar één geschonken en die komt zowat bij Greet in de achtertuin. Daarna is het feest in de Tipmast, met in de namiddag een receptie. Greet is trots op wat ze allemaal heeft meegemaakt en hoe ze samen met hunne pa, Piet, overeind is gebleven. En, Greet weet zich nog alles precies te herinneren. Haar maak je zomaar niks wijs!!!! 



 
www.bladella.nl
Onverklaarbaar wat er toch mis is met Bladella. Al 3 wedstrijden kon de ploeg nauwelijks tot scoringskansen komen en stond de… Lees verder »
 
www.bladella.nl
Op woensdagmiddag 20 maart was het weer een drukte van belang op sportpark 'de Smagtenbocht' van Bladella. Lees verder »
 
www.bladella.nl
Bij jij zo’n stoere voetbalmeid?! Kom dan (met je vriendinnen) naar de Meidenavond bij Bladella op vrijdag19 april! Lees verder »
 
www.bladella.nl

Excuses voor 't ongemak!

21 maart 2024
Sinds afgelopen vrijdag is er in de kleedaccommodatie géén warm water meer. De boiler ketel bleek lek. ‘Koud douchen’! Lees verder »
 
 
 
 
 
 
Klik om het volledige nieuwsarchief te tonen.
VV Bladella
Sportpark De Smagtenbocht
Bossingel 7
5531 NH Bladel
 0497 38 19 24

Banknummer NL83RABO0107588439
KVKnummer 40235434
BTWnummer NL2651786B01
Terug naar boven