Vooral met zo min mogelijk mankrachten naar voren, want dan kan de tegenstander zomaar de poort van het koninkrijk aanvallen. Maar dat dat niet mocht baten, was op voorhand al duidelijk. De Italianen hadden immers al uit volle borst gezongen, dat Victoria, de godin van de overwinning - niet de vrouw van David -, juist aan hun zijde zou staan.

Het zingen van een volkslied. Daar begint de wedstrijd volgens mij. Tactische besprekingen, wedstrijdanalyses, besloten trainingen. Het is allemaal leuk en aardig, maar het gaat om de wil om te sterven voor het vaderland. Figuurlijk gesproken dan. Waar Nederlandse sporters uitblinken in het murmelen van het volkslied, gaven de Italianen gehoor aan hun eigen gezang.

Als een Romeins cohort met veldheer Andrea Pirlo werd Engeland met discipline bestreden. Af en toe liet men de Engelsen in de waan, dat er wat te halen zou vallen. Maar nauwelijks was men uit de loopgraven, op zoek naar victorious, of de Italianen kwamen via de flanken weer richting het Engelse doel. Plaagstootjes, soms iets meer, maar nooit een dolkstoot. In het beslissende man-tegen-man-gevecht was het snel bekeken.

Op naar de volgende strijd. In Warschau tegen Duitsland. Twee landen met volksliederen waarin broederschap voorop staat. Keizer Prandelli zal met een plan moeten komen om de Duitse muur te slechten en tegelijkertijd een muur op te werpen tegen de bliksemsnelle aanvalskracht van de Duitsers. Bereid voor de dood zullen de Azzurri nog luider dan gisteren moeten zingen.

Stijn Heusschen