Het andere land kan met een klinkende overwinning in de pocket deze wedstrijd vol vertrouwen tegemoet zien.
Bij de beelden die voorafgaand aan de wedstrijd getoond worden valt een oud voetbalgezegde te constateren: voetbal is oorlog.
Gelukkig voor de neutrale toeschouwer is hier op het veld niets van te merken. Er staan twee teams die er het beste van willen maken. Een open wedstrijd is het gevolg. Polen moet, Rusland mag. Het spel golft op en neer. De eerste goede kansen zijn voor Polen. De kleine generaal van het grote Rusland wipt wat zenuwachtig op zijn stoeltje in de dug-out. Toch hoeft hij niet te wanhopen want in de 37e minuut is het Dzagoev die zijn derde doelpunt van het toernooi aantekent en daarmee Rusland op voorsprong zet. Opluchting voor de toekomstig coach van PSV, hij kan weer rustig zitten.
Na de pauze is de wedstrijd zo mogelijk nog opener. Rusland krijgt kans op kans maar weet hier op zijn Hollands mee om te gaan. Polen, met de laatste hoop om te overleven in het toernooi waar het als gastheer optreed, perst er vol overgave aanval na aanval uit. Ook hier weer een voetbalwet: als het doelpunt niet aan de ene kant valt, vliegt hij er aan de andere kant wel in. Polen onderstreept dat door middels een prachtig schot van Blazczykowski de gelijkmaker aan te tekenen. Daarna lijkt de wedstrijd gespeeld. Polen kan niet meer, Rusland wil niet meer. Misschien is het zo ook maar het beste: een politiek gelijkspel om te voorkomen dat na de wedstrijd de strijd buiten het stadion wordt voortgezet. Nu maar hopen dat het bij voetbal blijft en geen oorlog.

Jos Cosijns