Het Franse volkslied heeft een opzwepende tekst die zeer geschikt is voor een voetbalwedstrijd. Destijds zei Rinus Michels dat voetbal oorlog is. Met de Marseillaise kun je linea recta de loopgraven in: “Marchons, marchons.” Vrij vertaald betekent dat: Ga heen en weer. Daar kun je ook wat mee als vleugelspeler.
Het God save the Queen van de Engelsen past eigenlijk helemaal niet bij een voetbalwedstrijd. Maar hun Elizabeth zit wel mooi al 60 jaar op de troon. Daar wil de legendarische Sir Bobby Charlton dan best uit volle borst the national anthem voor zingen.
Ook de mentaliteit van de spelers verschilt sterk.
Bij Franse spelers denk ik al gauw aan seks en rock-‘n-roll. Dat beeld over de Fransen is in mijn jeugd op het netvlies gebeiteld door Brigitte Bardot en Johnnie Halliday. Toch heb ik een zwak voor Engelse spelers als John Terry en Steven Gerrard. Op het veld zijn het ijzervreters maar ze kunnen ook in alle gemoedelijkheid een stevige pint met je drinken. En wat te denken van Wayne Rooney? Daar kun je een vaatje in gieten!
Ik heb ontdekt dat in het Reusel Sport-kleurige Engelse gerstenat stimulerende middelen zitten. Je gaat er steeds beter van zeveren.
Hoe is het nu met het voetbal in Engeland gesteld? De EK-wedstrijd tegen Frankrijk vormde een interessante graadmeter. Bovendien moest je in die wedstrijd kunnen zien of de Fransen de kopstoot van Zinedine Zidane uit de WK-finale van 2006 werkelijk te boven zijn.
De Fransen startten als favoriet. Maar de Engelsen gaven uitstekend partij en sleepten een 1-1 gelijkspel uit het vuur. Met een gehavend team heeft Engeland daarmee het thuisfront wat gunstiger weten te stemmen. Maar of ze de finale halen…

Swiet van Rossum