... de oplossing te zoeken in een gezamenlijk zwembadbeleving.
Toen we ons plekje op het terras hadden gevonden en alle F'jes in het golfslagbad waren gedoken, keek ik eens goed om me heen. De kunststof varens tussen de baden, de tropische vogelgeluiden vanaf een bandje, de 17-jarige badmeester die doelloos rondslenterde tussen het schoolkindgekwetter met een gieter om voor de zeventiende  keer die dag de tegelvloer hygiënisch te kuisen: eigenlijk was er niets veranderd.
Terwijl het hele team genoot van de familieglijbaan, besprak ik met de leiders belangrijkere zaken, maar onze plannenpakket om de vrije val van de F'jes in de competitie te stuiten werd verstoord door een vraag van jongste.
"Pap, ga je mee naar de wildwaterbaan?"
Monter, met mijn hand in zijn knuistje, liet ik me meevoeren naar hét spektakelstuk van dit waterwalhalla. Zag iedereen het? Met zorgvuldig ingehouden buikje en omhooggetrokken schouders liet ik me nastaren door mannen met stoere rugtattoes en vrouwen met te grote borsten in te kleine bikini's: deze jongen ging het maken op de woeste schuine helling.
Dat was iets te optimistisch ingeschat.
De eerste stroomversnelling, na het heuveltje niet groter dan een verkeersdrempel, tackelde me zodanig dat het mijn balans voor de rest van de rit verstoorde. Al mijn energie werd gericht op het ontwijken van lichaamsdelen die ik links en rechts passeerde en het krampachtig boven water houden van mijn hoofd voor de broodnodige lucht. Na een zware strijd, die ik het beste als overlevingsdrang kan typeren, plopte ik in de landingsbak, waar ik als een aangespoelde walvisrug tot mezelf kwam. De hoon van het complete F-team was mijn deel. De hooligans. 
Een half uurtje later zaten alle F'jes met natte haren en chloordoorlopen ogen weer aangekleed op een bankje bij de uitgang. Moe, maar zeer voldaan. Ook de leiders gaven elkaar een tevreden hoofdknik: deze avond was pure teambuilding.
De eerstvolgende wedstrijd ging met 1-8 verloren, dat dan weer wel.

Pieter Abrahams