Boven vond ik in een kast een geschikte joggingbroek en in een verre hoek mijn oude voetbalschoenen, zodat ik me monter met jongste op de donderdagavondtraining meldde. Gretig sjouwde ik met doeltjes, pionnen en het ballennet. Ik voelde me net Jan Salie uit het Sinterklaasjournaal, hoofd Bijzaken van de gemeente Gouda.
De warming-up, de techniekoefeningen, het afwerken op doel: aan de zijlijn, met mijn handen over elkaar, doorstond ik de vuurproef met glans. De training groeide geleidelijk naar het hoogtepunt toen de trainer met een partijspel wilde eindigen en aan mij vroeg of ik het grote doel wilde verdedigen.
Och ja, dat wilde ik wel.
Er ontstond een verbeten strijd tussen mijn ploegje en de tegenpartij, waarvan jongste de grootste aanjager was. Met 2-2 op het bord en nog enkele seconden te gaan, passeerde jongste twee tegenstanders. Met de bal aan zijn voet taxeerde hij de afstand tot het doel, waarna hij (zoals dat heet) verwoestend uithaalde. De tijd verstilde. Het been van jongste zwaaide ver door, alle ogen volgden geboeid de baan van het schot, sommige armen namen een voorsprong op de afloop en gingen juichend de lucht in. Op de reflex uit mijn oude lichaam werd niet gerekend. Maar met de daadkracht van een minister van Financiën in crisistijd vertrok ik naar de rechterbenedenhoek, waar ik het winnende doelpunt van jongste voor de doellijn weggriste.
Later in het kleedlokaal, waar het douchewater weldadig kletterde, was algehele bewondering mijn deel. Vele F-vingertjes wezen in mijn richting. Niet langer was ik slechts de vader van jongste, vanaf nu was ik de vader die redde in tijden van nood. Ik verliet het sportpark als hoofd Hoofdzaken.
Jongste was minder enthousiast. Hij sprak twee dagen niet met me. 

Pieter Abrahams