Dat is helder als een zomernamiddag op Gran Canaria. Alle spelers, fans, analisten, loodgieters, bejaarden en Bert Maalderink dienen slechts één belang voor ogen te hebben: het landsbelang. 
Ondertussen keken we naar België-Rusland. Aan de zijlijn stond Fabio Capello, de man die in de Russische kleedkamer aan de touwtjes trekt. Kijk, Dick Advocaat in Moskou, daar heb ik wel een beeld bij. Geef Dickie een hotelkamer en een stapel videobanden van de Cypriotische tweede divisie en je hebt geen kind aan hem. Maar Capello? Die is gewend aan pasta, zalm en veel glazen Chianti. Het enige waar ze in Rusland véél van hebben zijn medeklinkers. 
Russische oliebaronnen weten wel raad met een coach die bij het nationale team aan het verkeerde touwtje trekt. Na de late goal van de Belgen zit Fabio zó weer thuis in een buitenwijk van Rome. Op het balkon met zacht klinkende muziek van Ramazotti en een lekker bord spaghetti.
Goed aan de touwtjes trekken, dat moet je kunnen. Mijn vriendin weet er thuis wel raad mee. Een geboren touwtjestrekker.
"Aan tafel!" verordonneerde ze na de wedstrijd van de rode duivels.
"Wat eten we?" vroeg ik.
"Chili," zei ze niet zonder venijn, "met pittig gehakt en rucola."
Louis van Gaal kan tevreden zijn. Ik woon hier met een vrouw naar zijn hart. Ze trekt samen met de bondscoach aan hetzelfde touwtje. De tegenstander van Oranje morgen? 
Die vreten we op.

Pieter Abrahams