"Het is een team met allemaal meisjes," vertelde hij er in een bijzin bij.
Ik moest dat even verwerken.
Allemaal meisjes. Dat betekende een ploeg met paardenstaarten. Speelsters die na een trap tegen de bal checken of de lak op de schoenen nog intact is. En een ingooi weigeren, omdat er een nagel af kan breken.
Mijn scepsis tegen vrouwenvoetbal gaat ver terug. Met mijn vrienden oefende ik vroeger elke dag om de bal hoog te houden, we schaafden dagelijks aan onze techniek op het veldje achter school. Op die momenten speelden de meisjes uit de klas met hun barbie of bedachten een dansje op Trojan horse  van Luv'. Hoe dachten ze ooit die achterstand in te halen?
Mijn vriendin kreeg lucht van mijn bedenkingen. Ze heeft zelf vele jaren vrouwenvoetbal in de fraaie benen en lachte schamper om mijn middeleeuwse redenering.
"Ik denk dat die meisjes je erg gaan verrassen," zei ze.
Om een lang verhaal kort te maken: het werd een hele happening. Jongste en zijn maten hadden hun handen meer dan vol aan die meiden. Okay, ze droegen het haar in een staart, maar ze waren fysiek sterker, tactisch rijper en gooiden de bal zonder mopperen in. Met de billen tegen elkaar sleepte het team van jongste een 3-2 overwinning uit het vuur. Later, in de kantine, vatte jongste de zaterdagochtend treffend samen: "Die meiden speelden goed, man."
Intussen weet zijn moeder, als enige vrouw in een mannenhuishouding, wel raad met haar positie. Zonder woorden haalt ze haar gelijk. Al dagen paradeert ze trots als een pauw door het huis. Ze laat me geen andere keus: als een slaaf poets ik haar veren.